Ik denk dat ik vijftien jaar oud was toen ik mijn eerste verhaal schreef. Fanfiction (al bestond deze term toen nog niet) over mijn favoriete boyband Take That. Ruim tweehonderd kantjes op losse blaadjes die ik uit een schrift scheurde pende ik vol met backstage avonturen, ontluikende liefdes en dramatische ruzies. Mijn vriendinnen en ik waren de personages en samen, in de klas op de middelbare school verzonnen we samen nieuwe plottwists. Later heb ik het nog wel eens teruggelezen en ondanks de spelfouten en licht plaatsvervangende schaamte, herinner ik me vooral het plezier wat het schrijven me gaf. Alleen al daarom zal ik dat verhaal altijd blijven bewaren.

Van lezen heb ik altijd gehouden, van de Jip & Janneke verhaaltjes die mijn moeder insprak op  cassettebandjes toen ik nog een kleuter was tot de Shopaholic serie van Sophie Kinsella die ik als twintiger verslond, maar er is een lange periode geweest dat ik weinig tot geen boek in mijn hand had. Het young adult genre – mijn huidige favoriete genre om te lezen & schrijven – ontdekte ik gek genoeg pas na mijn dertigste. Na maanden van  tegenstribbelen: ‘Vampieren? Weerwolven? Seriously? Dat is echt niks voor mij!’ ging ik tijdens een stedentrip in een boekwinkel in Engeland toch overstag: ik kocht Twilight van Stephenie Meyer voor vijf pond en begon er nog diezelfde avond in. En je raadt het vast al: die serie won mijn hart. Op het vliegveld kocht ik deel twee en drie en eenmaal in Nederland deel vier. Binnen twee weken had ik ze allemaal uit.

The Twilight Saga heeft me heel veel gebracht, zoals onvergetelijke reizen en vriendschappen voor het leven, maar boven alles liet het mijn liefde voor lezen weer opbloeien. Van het druilerige Forks in Washington werd ik niet lang daarna de dystopische werelden van Katniss (The Hunger Games, Suzanne Collins) en Tris (Divergent, Veronica Roth) ingezogen. Ook het – minder bekende – Eve (Eve, Anna Carey) hoort in het rijtje van mijn favorieten.

Stuk voor stuk hebben ze me geïnspireerd om een eigen boek te gaan schrijven met als ultieme droom dat ik het ooit in de winkels zou zien liggen. Vol goede moed begon ik eind 2013 met twee woorden: ‘Wat als?’ Wat als je op een aarde leeft waar de zon levensgevaarlijk is? En zo werd ‘Als de nacht eindigt’ (welke toen nog de werktitel ‘Donker’ had) geboren. Het heeft jaren geduurd om het te schrijven. Honderden uren met de laptop op schoot, research, twijfels, deleten, veranderen, volhouden, maar ik heb altijd een diepgeworteld geloof in het verhaal gehad en wat het uiteindelijk zou worden. Op het eerste gezicht is ‘Als de nacht eindigt’ een traditionele strijd tussen goed en kwaad in een post-apocalyptische setting, maar onder de oppervlakte ligt een belangrijke boodschap over het donker en licht in ons en de kracht van kwetsbaarheid verstopt, waarvan ik met heel mijn hart hoop dat jij ‘m zult ontdekken.

Wil je me in de gaten houden? Volg me dan op Instagram!