Er was eens een jong meisje dat in sprookjes geloofde. Vanuit het veilige, vertrouwde kasteel waar ze woonde keek ze door de roze gekleurde glas-in-loodramen naar buiten, naar de wereld die er altijd even mooi als uitnodigend uitzag. Fris groen gras, uitgestrekt over heuvels en weides. Hoge bomen met takken als armen die omhoog reikten naar de eindeloze blauwe hemel. Bloemen in alle kleuren en kabbelende beekjes met water zo helder dat je de kiezelstenen op de bodem kon zien. Maar haar ogen volgden altijd het voetpad dat richting de horizon slingerde. Ze was er zeker van dat het naar een magische plek zou leiden, daar waar een prins op een wit paard op haar wachtte om een glinsterende ring om haar vinger te schuiven. De zon zou er onverminderd schijnen, ze hoefde zich nooit zorgen te maken om geld en het belangrijkst van alles; ze zou er altijd gelukkig zijn.
Ik was zo’n meisje.
Ik was ervan overtuigd dat ik voor mijn dertigste getrouwd zou zijn met de liefde van mijn leven en twee kinderen zou hebben. Geen enkel moment heb ik gedacht dat dit niet zou gebeuren. Want wat ik niet zag vanuit de torenkamer van mijn kasteel is dat, zodra je het pad opgaat, het je door onvermijdelijke, donkere bossen stuurt. Waar mensen je pijn doen. Waar verdriet je overvalt. Waar je fouten maakt, struikelt en hard op je gezicht valt. Waar je weer opstaat, en nog een keer valt. En nog een keer. Sommige van de littekens die je eraan overhoud zullen nooit genezen.
Als je dit leest en nog geen donker bos bent tegengekomen zou je dan kunnen denken dat ik je wil waarschuwen. Dat je niet moet dromen over wat je te wachten staat en in plaats daarvan moet vrezen voor wolven en heksen. Maar dat is niet mijn bedoeling. Nee, het leven is zeker geen sprookje of één enkele weg zonder hobbels, het is meer dan dat. Er zullen onverwachte hoofdstukken zijn met spannende avonturen vol achtbanen die op en neer gaan. Er zal liefde en pijn en vreugde en verdriet zijn. Maar ondanks dat het in niets zal lijken op wat je je voorgesteld had, jouw leven is jouw weg en die kan alle kanten op. Dus kies een route waarvan je niet weet waar hij naartoe zal leiden, maar simpelweg omdat je er gelukkig van wordt. Geniet van de tocht. Spring onderweg af en toe in het diepe. En boven alles: laat nooit iemand anders je voorschrijven wat je bestemming moet zijn. Zodra je beseft dat het sprookje in werkelijkheid een verhaal is wat je zelf kunt schrijven en je het en-ze-leefde-nog-lang-en-gelukkig kunt loslaten zal je zien dat het leven verre van perfect is, maar wel hartstikke mooi!
