Vorige week donderdagavond reed ik samen met mijn vriendin Tessy naar vriendin Frederique die al een aantal jaar in België woont. Even wat belangrijke info: Fre, Tess en ik gaan al sinds 2006 naar concerten van Take That, de boy *kuch* band van wie we alle drie als tieners onze slaapkamers behangen hadden met posters. Na tien jaar uit elkaar geweest te zijn kwamen Gary, Mark, Jason en Howard in 2005 weer bij elkaar en begon het hele circus weer opnieuw. Tot op de dag van vandaag, of eigenlijk tot afgelopen vrijdagavond in de Genting Arena in Birmingham, delen we nog steeds de liefde voor deze band, maar is onze vriendschap ook uitgegroeid tot een hele bijzondere die tot ver na de muziek gaat. We zien elkaar niet dagelijks, niet wekelijks en er kunnen maanden overheen gaan voor we weer eens een dagje afspreken, maar als we dan weer samen zijn is het alsof er geen dag verloren is gegaan.
Mijn beste vriendin Kelly leerde ik net als Fre en Tessy kennen via internet. De eerste keer dat ik haar in het echt ontmoette bleef ze meteen al bij me slapen en dat is dit jaar alweer 14 jaar geleden. We hebben samen heel wat meegemaakt, leerden elkaar echt kennen door diepte -en hoogtepunten waardoor onze vriendschap geworden is was hij nu is. Ik durf hardop te zeggen dat zij naast mijn ouders de enige persoon is die weet hoe ik denk, hoe mijn hart klopt en afstand lijkt aan te voelen als er iets is.
Deze onvoorwaardelijke vriendschappen, vriendinnen van wie ik houdt en bij wie ik mezelf kan zijn geven mijn leven kleur en maken me rijker dan geld ooit zal kunnen doen.
Lya, de hoofdpersonage in mijn boek, lijkt op het eerste gezicht helemaal geen aardige vriendin. Ze is vaak chagrijnig, wil alleen zijn en snauwt haar vriendinnen Carli en Gwen af als zij zeggen dat ze veranderd is. Niet omdat ze ongelijk hebben, maar omdat er een pijn in haar zit die ze niet wil voelen, laat staan delen. En dus reageert ze zich af op hen, om ze af te leiden en ervoor te zorgen dat ze haar met rust laten. Een afweermechanisme wat werkt, maar voor hoe lang?
Als Kreeft a.k.a. emotionele binnenvetter heb ik een deel van mezelf in Lya gestopt, zoals menig auteur daar niet aan ontkomt. Ik kan soms ook heel goed doen alsof er niets aan de hand is en pijn of angst verbergen onder een ondoordringbaar schild. Maar waar ik me ervan bewust ben waarom ik hem optrek, daar rent Lya letterlijk weg van haar emoties en weigert ze deze te delen met de mensen om haar heen. Hoe het haar precies zal vergaan kan ik nog niet vertellen, maar ze heeft nog een lange weg met de nodige struikelblokken te bewandelen.
