Vorige week ben ik naar de film Bohemian Rhapsody geweest, een biopic zoals ze dat noemen, over het turbulente leven van Freddie Mercury en de legendarische rockband Queen waar hij leadzanger van was. Enorm onder de indruk en met de tranen nog maar net opgedroogd op mijn wangen kwam ik na ruim twee uur de bioscoop uit. Wow.

Het verhaal van Queen kende ik al, evenals de nummers. Met een vader die groot liefhebber was en is ben ik er zo’n beetje mee opgegroeid. Volgens mij hadden wij thuis zelfs langspeelplaten van Queen (Ja, zo oud ben ik ;-)) Wat ik zo indrukwekkend aan Freddie vind is dat hij vanuit zijn hart zingt, met heel zijn ziel en van top tot teen. Hij ademt muziek. Hij IS muziek. En op het podium is hij ook nog eens een overweldigende entertainer. Een explosie van passie. Je kunt niet anders dan ademloos naar hem kijken en luisteren.

Rami Malek, de acteur die de rol van Freddie in de film speelt, is waanzinnig goed. De allerkleinste bewegingen met zijn mond, zijn schouders; in sommige scenes lijkt hij beangstigend echt. Maar ook de zoektocht naar liefde en de eenzaamheid die Freddie met zich meedroeg heeft hij op een integere manier neergezet. Het heeft me in zoverre geraakt dat de film me de hele afgelopen week bijgebleven is en ik daarom deze blogpost wilde schrijven, met daarin drie songteksten van Queen en de reden waarom ik ze zo mooi en bijzonder vindt.

De bandleden van Queen werden voor het schrijven van de tekst geinspireerd door de beroemde speech van Martin Luther King, en misschien is dat ook waarom het voor mij kracht uitstraalt om je dromen na te jagen. Om met heel je hart en ziel dat ene doel voor ogen houden. Het zal je niet verbazen dat mijn ‘one goal’ mijn boek is en dat ik het in de nabije toekomst in de winkel kan zien liggen en daar ga ik vol voor!

Ik denk dat we allemaal wel eens terugdenken aan vroeger, toen je nog kind was en alles nog ongecompliceerd was. Hoewel ik er niet aan moet denken om terug in de tijd te gaan om dingen over te doen lijkt het me wel fijn om me zo zorgeloos te voelen als toen. Als ik dit nummer luister krijg ik altijd een brok in mijn keel als Freddie op het eind “I still love you” fluistert. Het was zijn laatste video met Queen en wetende dat hij vocht voor zijn leven klinkt dit zinnetje als een afscheid.

Dit nummer is het meest bekend van alle sportevenementen en wedstrijden waar het vaak na afloop voor het winnende team gedraaid wordt. Als je de tekst goed leest gaat het inderdaad over overwinning, maar juist op een heel persoonlijke manier. Voor mij zegt het: wat je ook meegemaakt hebt, hoe vaak je ook gekwetst bent, je bent erdoor heen gekomen en het heeft je sterker gemaakt dan je was.

Mocht je Queen niet kennen (shame on you! ;-), raad ik je zeker aan om naar de film te gaan en daarna meteen een album of twee te downloaden. They will rock you!

Als je afgelopen week door je Twitter of Facebook tijdlijn gescrold hebt, ben je ongetwijfeld een bericht of artikel tegengekomen over de ernst van de klimaatverandering.

In het IPCC (Intergouvernementele Plan tegen Klimaatverandering) van de Verenigde Naties wat enkele dagen geleden in Korea gepresenteerd werd staat onder andere dat de temperatuur op aarde tussen het jaar 2030 en 2052 1,5 graden Celsius zal stijgen. Je kunt wel raden dat dit ernstige gevolgen zal hebben voor het klimaat en de mensheid.  Een van de officials van de VN omschrijft het als een “een doordringend rookalarm dat afgaat in de keuken – een alarm dat direct gericht is op wereldleiders” En vergelijkbaar: de Volkskrant noemt het IPCC-rapport “een alarmbel, maar we blijven snoozen”

En het is niet dat we al een paar keer badend in het zweet wakker geschrokken zijn. Recentelijk nog door de orkanen Irma en Florence in Noord Amerika en de verwoestende tsunami in Sulawesi. Sinds 1998 is het aantal natuurrampen verdubbeld en als we niets doen zal dit alleen maar erger worden. Meer hittegolven, meer overstromingen door de stijgende zeespiegel, catastrofale stormen, desastreuze aardbevingen en duizenden doden.

Toen ik vijf jaar geleden begon met het schrijven van ‘Als de nacht eindigt’ heb ik een wereld gecreëerd waar we nu de zoveelste waarschuwing voor krijgen. Ik kan die toekomst nog het best vergelijken met een vuurwerkshow, waarin de rampen als knallen elkaar in snel tempo opvolgen. De allerlaatste is altijd het hardst, je weet wel, zo’n oerknal die de ramen doet trillen en nadreunt in je oren. En daarna is het dan opeens oorverdovend stil. In ‘Als de nacht eindigt’ is die laatste de meest krachtige en zwaarste zonnevlam ooit, die de mensen op aarde in een klap in het donker verdringt. En dat is nog maar het begin…

Ik vind het bizar om alle berichten rondom de IPCC te lezen – en toch ook wel een beetje eng – omdat ik realiseer dat wat ik verzonnen heb werkelijkheid kan worden en misschien zelfs wel sneller dan het jaar 2108. Om ervoor te zorgen dat onze wereld geen post-apocalyptisch niemandsland wordt moeten we allemaal flink wat steentjes bijdragen. Minder vlees eten, meer op de fiets in plaats van met de auto reizen, minder en kouder wassen en vaker de lichten uit; het zijn deze simpele aanpassingen die de toekomst een stuk rooskleuriger maken dan degene die ik geschreven heb.