De knappe, populaire high school guy(bij voorkeur quarterback en aanvoerder van het footballteam en al drie jaar oprij prom king) en het muurbloempje (bij voorkeur een die gepest wordt door de populaire meiden kliek, een nerderige vriend of vriendin heeft en regelmatig in genante situaties terecht komt)
De vader die in blinde woede achter het drugskartel aan gaat dat zijn dochter gekidnapt heeft.
De man die in blinde woede achter het drugskartel aan gaat dat zijn vriendin gekidnapt heeft.
Het onweer wat altijd losbarst in precies die nacht waarin er in huis ingebroken wordt. En dat de telefoon hetdan niet doet. En dat er een raam openstaat waar een wit gordijn voor wappert.
De klunzige en onzekere vrouw die liegt over wie is ze is, (een journaliste, kamermeisje in een chique hotel, een shopverslaafde) verliefd wordt, (op de baas, de prins, de onbereikbare hottie) enalles is zonneschijn en regenbogen tot de man in kwestie erachter komt om vervolgens met een teleurgesteld gezicht af te druipen. Maar uiteindelijk vergeeft hij hethaar natuurlijk en bezegelt dit met de kus vlak voor de aftiteling. En ze leefden nog lang en gelukkig.
Herkenbaar?
Het zijn zo maar een paar clichés die jij en ik allemaal kennen. Netflix staat vol met films en series die ons allemaal hetzelfde laten zien en toch krijgen we er geen genoeg van. We zeggen er klaar mee te zijn, maar stiekem (of niet) houden we ervan. We zwijmelen en snikken en smullen ervan ook al zien we het happy end van mijlenver aankomen. Hoe komt dat toch?
Clichés, hoe irritant we ze soms ook vinden, zijn succesformules. Ze geven ons hoop. Dat het recht zal zegevieren en de liefde overwint. Dat alles uiteindelijk goed komt. En zeg nou zelf; wat is er mooier dan die romantische kus bij zonsondergang waar je al 180 minuten op zit te wachten? Die hereniging na alle overwonnen obstakels? Afgezaagd? Ja. Maar saai? Nee. Saai zijn ze zeker niet. Clichés zijn net als chocolade. Dat blijft ook altijd lekker, hoe vaak je het ook eet. Soms zijn ze zo verpakt dat het op het eerste gezicht geen cliché lijkt, maar als de strik eraf gaat en het glanzende papier eraf gescheurd is blijkt er alsnog een hartverwarmende ontknoping te zitten.
Natuurlijk heeft het er ook mee te maken dat er al zoveel films gemaakt zijn en al zoveel boeken zijn geschreven dat je er niet aan ontkomt dat sommige dingen op elkaar lijken. Je kunt erover discussiëren of dat erg is, maar ik ben ervan overtuigd dat zelfs de grootste tegenstanders zich af en toe durven over te geven en genieten van dat ene voorspelbare plot.
Mijn conclusie? Rozen verwelken, schepen vergaan, maar clichés zullen ongetwijfeld altijd blijven bestaan!
