Maandag 14 januari 2019
Het was een gewone maandagochtend. Zo een waarbij ik ’s ochtends net wat meer moeite had mijn bed weer vroeg uit te komen na een relaxed weekend wat altijd te kort is. Ik zat op kantoor, achter de computer. De collega die normaal gesproken tegenover me zit had een overleg, dus ik was alleen. Het moet ergens tussen 10 en half 11 geweest zijn dat er een email binnenkwam op mijn telefoon. Ik open mijn mailbox en zie in een oogopslag een afzender die ik niet ken en het woord manuscript. Om eerlijk te zijn was mijn eerste gedachte; ‘dat zal wel een afwijzing zijn’ Maar het was geen afwijzing.
Ik scan het bericht en lees uitnodigen, gesprek, kennismaken, de publicatie van je boek bespreken. Was getekend; Philippe Werck, uitgever van Clavis. De tranen springen letterlijk in mijn ogen. Met trillende vingers zoek ik het nummer van mijn moeder in mijn telefoonboek. ‘Ben je vrij vandaag?’ vraag ik haar nadat ze opgenomen heeft. ‘Ga dan maar een fles champagne halen’ Mijn hart bonst in mijn keel als ik haar vertel er gebeurd is. Ze is zo mogelijk nog uitzinniger van vreugde dan ik. Inmiddels staan er drie collega’s in de deuropening die zich afvragen waarom er zo’n verbouwereerde, maar enorme glimlach op mijn gezicht gepleisterd zit.
Ik bel mijn vader en mijn beste vriendin Kelly. Ik app de vriendinnen en mensen om me heen die al die tijd zo meegeleefd hebben. Dan spring ik op mijn fiets om taart te halen, want dit moet gevierd worden! Zoals je misschien zult begrijpen heb ik moeite moeten doen om me nog te kunnen concentreren om mijn werk vanaf de roze wolk waarop ik de rest van de dag dreef.
Zaterdag 19 januari 2019
Onwerkelijk. Dat is het woord van mijn afgelopen week. Ik kan nog steeds niet geloven dat het gelukt is, dat mijn droom uitkomt. Hoe vaak ik niet gefantaseerd heb over dat moment dat ik DE mail zou krijgen en nu is het dus echt gebeurd. Inmiddels staat de afspraak voor het gesprek met Phillipe op donderdag 31 januari in Amsterdam. Ik heb geen idee wat ik kan verwachten, en misschien is dat ook wel goed.
Vandaag is het onvermijdelijke (ik ken mezelf) meeslepen begonnen. Ik ben in de weer met mijn Pinterest bord voor de boekpresentatie (wat al langer bestond), het dankwoord aan het schrijven, een marketingplan aan het maken. En dat terwijl dat stemmetje achterin mijn hoofd blijft fluisteren dat ik niet te hard van stapel moet lopen. Want wat als het alsnog niet doorgaat. Wat als ze het toch niks vinden. WAARSCHUWING! Je bent getroffen door het imposter-syndroom. Stop met die onrealistische en onzekere gedachten!
‘Heel normaal,’ zegt Marijke – auteur van o.a. Chanel naar
Flanel – die me op regelmatige basis
geestelijke ondersteuning geeft door middel van hysterische gifjes en
relativerend advies via Whatsapp. ‘Dat heb ik ook nog steeds’ Altijd fijn, zo’n
praatgroep met lotgenoten.
Donderdag 31 januari 2019
Na twee weken wachten is het vandaag dan eindelijk zover: het gesprek bij Clavis. Vanmorgen heb ik nog gewoon gewerkt, tot een uur of één, en me daarna thuis omgekleed. De hele treinrit naar Amsterdam gieren de zenuwen door mijn lijf. Na een extra rondje door de wijk – het is wel degelijk handig als je het huisnummer intikt in Google maps in plaats van alleen de straatnaam – kom ik gelukkig op tijd aan bij Pand Noord. Natuurlijk blijkt dat ik helemaal nergens nerveus voor hoefde te zijn. Philippe komt me persoonlijk uit de hal ophalen en neemt me mee naar de tweede verdieping, naar het kantoor van Clavis.
Over de inhoud van het gesprek kan en ga ik natuurlijk niets prijsgeven, maar naast dat ik het ontzettend interessant vind te horen hoe het er bij een uitgeverij achter de schermen aan toe gaat, is het me duidelijk dat Clavis een warm, informeel bedrijf is waar passie voor boeken voelbaar is. Ik voel me vereerd dat ik hier een klein deel van mag en ga uitmaken. Na een klein uur schudden we elkaars handen op de samenwerking en voor ik naar buiten loop zeg ik zo ongeveer zes keer dank je wel.
In een zweverige roes loop ik terug naar het metrostation Onderweg terug naar huis bel ik mijn ouders en mijn vriendinnen die stuk voor stuk even blij en trots zijn. Alles wat ik kan prevelen is: ‘het is zo raar’ Het voelt soms alsof het over iemand anders gaat. Maar het is echt: over een paar maanden al weet ik hoe mijn boek er uit gaat zien. Mijn boek. En nog voor het eind van dit jaar zal ik het echt in mijn handen houden.
Zondag 14 mei 2019
Vandaag kan ik het dan ein-de-lijk zeggen, roepen, schreeuwen! ALS DE NACHT EINDIGT WORDT UITGEGEVEN! Het voelde even alsof ik De Mol was 😉 hahaha! Voordat ik dit stuk tik heb ik het nieuws op Instagram gezet en ondertussen komen de lieve reacties een voor een binnen. Ze raken me allemaal. Dus als je dit leest: heel, heel erg bedankt!
De afgelopen week heb ik trouwens de tekst voor in de najaarsfolder al mogen lezen (waar mijn boek dus in komt te staan) en kreeg ik een mail met een mogelijke cover: OMG! (Daarover binnenkort vast meer, mijn mond houden kan ik inmiddels heel goed ;-)) To be continued…
