Als je afgelopen week door je Twitter of Facebook tijdlijn gescrold hebt, ben je ongetwijfeld een bericht of artikel tegengekomen over de ernst van de klimaatverandering.
In het IPCC (Intergouvernementele Plan tegen Klimaatverandering) van de Verenigde Naties wat enkele dagen geleden in Korea gepresenteerd werd staat onder andere dat de temperatuur op aarde tussen het jaar 2030 en 2052 1,5 graden Celsius zal stijgen. Je kunt wel raden dat dit ernstige gevolgen zal hebben voor het klimaat en de mensheid. Een van de officials van de VN omschrijft het als een “een doordringend rookalarm dat afgaat in de keuken – een alarm dat direct gericht is op wereldleiders” En vergelijkbaar: de Volkskrant noemt het IPCC-rapport “een alarmbel, maar we blijven snoozen”
En het is niet dat we al een paar keer badend in het zweet wakker geschrokken zijn. Recentelijk nog door de orkanen Irma en Florence in Noord Amerika en de verwoestende tsunami in Sulawesi. Sinds 1998 is het aantal natuurrampen verdubbeld en als we niets doen zal dit alleen maar erger worden. Meer hittegolven, meer overstromingen door de stijgende zeespiegel, catastrofale stormen, desastreuze aardbevingen en duizenden doden.
Toen ik vijf jaar geleden begon met het schrijven van ‘Als de nacht eindigt’ heb ik een wereld gecreëerd waar we nu de zoveelste waarschuwing voor krijgen. Ik kan die toekomst nog het best vergelijken met een vuurwerkshow, waarin de rampen als knallen elkaar in snel tempo opvolgen. De allerlaatste is altijd het hardst, je weet wel, zo’n oerknal die de ramen doet trillen en nadreunt in je oren. En daarna is het dan opeens oorverdovend stil. In ‘Als de nacht eindigt’ is die laatste de meest krachtige en zwaarste zonnevlam ooit, die de mensen op aarde in een klap in het donker verdringt. En dat is nog maar het begin…
Ik vind het bizar om alle berichten rondom de IPCC te lezen – en toch ook wel een beetje eng – omdat ik realiseer dat wat ik verzonnen heb werkelijkheid kan worden en misschien zelfs wel sneller dan het jaar 2108. Om ervoor te zorgen dat onze wereld geen post-apocalyptisch niemandsland wordt moeten we allemaal flink wat steentjes bijdragen. Minder vlees eten, meer op de fiets in plaats van met de auto reizen, minder en kouder wassen en vaker de lichten uit; het zijn deze simpele aanpassingen die de toekomst een stuk rooskleuriger maken dan degene die ik geschreven heb.
