Het is nog vroeg om het me af te vragen, maar ik doe het toch: wat moet er op de flap van mijn boek? Je weet wel; die tekst die je meestal direct leest nadat de cover je aandacht getrokken heeft. In het Engels noemen ze het een blurb (klinkt als een gerecht op een buitenaardse menukaart) en op z’n Hollands heet het gewoon de flaptekst. Het internet geeft me onder andere de volgende tips voor het schrijven van deze tekst:
Introduceer de karakters – appeltje, eitje! (als in dit is de makkelijkste, ik heb geen karakters die Appel en Ei heten ;-))
Gebruik een cliffhanger – Misschien inspiratie opdoen bij GTST? haha!
Korte zinnen – Voor mij een uitdaging!
100 tot 150 woorden. 100 tot 150?? What the.. okay, let’s do this.
Poging 1
Na vijftig jaar van verwoestende rampen die tezamen meer dan de helft van Amerika wegvaagde moet 17 jaar oude Lya nog elke dag leven met de donkere gevolgen daarvan. In Spruce Pine, het dorp waar ze woont worstelt ze niet alleen met haar ernstig zieke vader en apathische moeder, maar vooral met de toekomst die haar te wachten staat. Als ze met gevaar voor haar eigen leven besluit weg te lopen met haar vriendinnen Gwen en Carli blijkt haar allergrootste angst een leugen te zijn. Een leugen die het begin is van het einde.
Ik schreef deze blurb ergens eind vorig jaar en stiekem was ik er tot zover best wel tevreden over. Nu ik ‘m weer lees zie ik wat ik probeer te doen, of beter gezegd niet probeer te doen. Ik wil niet te veel spoileren, maar daardoor is dit stuk veel te vaag. De basis van mijn verhaal, waar het allemaal om draait moet er toch duidelijker in zijn.
Poging 2
Mijn vader wil me niet meer zien.
Mijn moeder doet net alsof.
Mijn nachtmerries zijn echt.
Mijn leven is dichterbij de dood dan ik kan accepteren.
En ik? Ik ga weg, al is het maar tot de zon opkomt.
Ik vond dit principe wel tof, anders in ieder geval maar nu ik het weer lees vind ik ook te vaag. En te kort.
Poging 3
Als de nacht eindigt zul je sterven. Iedereen in Spruce Pine weet het. Lya weet het. Maar haar angst voor de zon is niet groot genoeg om haar tegen te houden. Met gevaar voor eigen leven verlaat ze het dorp waar ze woont om voor een nacht alles achter zich te laten wat zwaar op haar schouders drukt. Als ze onderweg de waarheid onder ogen komt is de dood dichterbij dan ze ooit geloofde.
*insert zucht van frustratie* Het begint ergens op te lijken, maar het is nog steeds niet wat ik wil. Gelukkig kan (en moet) ik deze tekst 267 keer herschrijven, want damn, wat is dit moeilijk!
