Vandaag wil ik mijn blog beginnen met iets, een boek wat mij heel dicht bij het hart ligt, maar waar de literaire meningen nogal over verdeeld zijn.
The Twilight Saga van Stephenie Meyer. *duikt weg voor commentaar*
Toegegeven; ik stond er zelf ook niet om te springen. Jarenlang heb ik me er tegen verzet. Terwijl twee van mijn vriendinnen op een Engels vliegveld de boekwinkel indoken om beide het laatste deel, Breaking Dawn te kopen haalde ik mijn neus ervoor op. ‘Vampiers en weerwolven? Really? Dat is zo niks voor mij’ Ik kan me zelfs nog herinneren dat ik een keer met dezelfde twee vriendinnen de eerste film heb zitten kijken en dacht; ‘what the hell is dit?’
En toch werd ik nieuwsgierig, al kan ik niet precies zeggen waarom. Het was pas toen het derde deel op DVD uitkwam dat ik in een Engelse cd- en boekenwinkel stond naast een enorme stapel zwarte boeken met naast de rode appel in een paar handen een sticker met 5 pond erop dat ik overstag ging. Waarom ook niet? Diezelfde avond begon ik te lezen en ben eigenlijk niet meer gestopt. Op de weg terug kocht ik New Moon en Eclipse en toen ik thuis was bestelde ik Breaking Dawn. Ik liet mezelf compleet meeslepen en wat wás dat een heerlijke tijd!
Twilight heeft mijn leven echt veranderd. Allereerst heb ik mijn liefde voor lezen herontdekt, waardoor ik de afgelopen jaren veel geweldige, vooral YA boeken in mijn kast heb gezet. Ik heb er vriendinnen bij gekregen, Amerikaanse meiden die net zo in die ‘bubble’ zaten als ik. De Twilight fandom, en dat zal bij andere grote fandoms niet anders zijn, voelt aan als een familie. Als climax ben ik eind 2012 met hen naar de wereldpremière van het tweede en laatste deel van Breaking Dawn in Los Angeles geweest. Een fantastische ervaring die ik nooit van mijn leven meer zal vergeten!
(Mochten jullie een uitgebreider verslag willen van mijn tijd in Los Angeles en alles wat ik daar heb meegemaakt: laat het me weten in de comments!)
De eigenlijke reden waarom ik jullie dit allemaal vertel en het punt dat ik hiermee wil maken is dat liefde voor boeken en hun verhalen zo ontzettend persoonlijk is. Wat de een afschuwelijk geschreven vind kan het hart van een ander juist sneller doen kloppen. Twilight is duidelijk zo’n boek. Ik, en miljoenen met mij hebben zich erin verloren, maar aan de andere kant zitten de verstokte haters. Hoe vaak ik de meme: “still a better love story than Twilight” niet voorbij heb zien komen om nog maar te zwijgen over de mensen die roepen dat de relatie tussen Bella en Edward ongezond is. *sigh*
Om dan meteen maar een bruggetje te maken naar een ander voorbeeld: Fifty Shades of Grey (leuk detail trouwens; dit is van origine een fanfiction met Bella en Edward in de hoofdrollen) Ik heb geprobeerd om het eerste boek te lezen, maar mijn hemel… ik kwam er niet doorheen. Dat lag voor mij deels aan de schrijfstijl, maar ook het SM thema is not-my-cup-of-tea. Maar zoals iedereen inmiddels weet is deze serie belachelijk populair, wat nog maar eens bewijst dat er voor ieder wat wils is. Ik denk ook dat een verhaal wat grammaticaal misschien minder goed in elkaar zit je toch kan pakken en vasthouden met boeiende karakters of een spannend plot. Aan het eind van de rit, op de laatste bladzijde gaat het erom of je er zelf van genoten hebt en niet wat al die anderen daarvan vinden!
