Als er een regel is waar je je tijdens het schrijven aan moet houden is het wel; show, don’t tell. Vertaald in het wat simpelere Nederlands: laat door acties, reacties en dialoog zien en begrijpen wat er gebeurd en hoe je karakters in elkaar zitten plaats van hun CV op te dreunen. Vanaf het prille begin dat ik met mijn boek begon las ik het werkelijk overal. Show, don’t tell. Het werd me van alle kanten ingeprent. Als ik op Pinterest zocht naar ‘writing tips’ konden er geen twee pins voorbijgaan voor het me weer op het hart gedrukt werd. Show, don’t tell.
Het gevolg; ik probeerde werkelijk alles te laten zien en gaf amper iets weg door te vertellen. Te weinig blijkt achteraf. De eerste hint kwam toen ik mijn draft voor het eerst aan iemand liet lezen en wel aan mijn moeder. Enorm bevooroordeeld natuurlijk, maar wat ze na het lezen van de eerste paar hoofdstukken als feedback gaf was iets wat ik ergens diep van binnen wel wist. Doordat ik zo weinig weggaf, was een van de belangrijkste essenties van mijn verhaal verre van duidelijk. Met wat kleine aanpassingen, een zin hier en een paar woorden daar kon ik dat gelukkig redelijk gemakkelijk oplossen.
Toch bleef er nog iets knagen. Een missend puzzelstukje of zoiets. Tot ik afgelopen week eindelijk weer eens een boek van de plank pakte om een paar hoofdstukken te lezen. Normaal gesproken ‘kan’ ik dat niet: iets anders lezen terwijl ik mijn eigen verhaal schrijf, althans dat dacht ik. Maar na een bladzijde of tien in Eve van Anna Carey, een van mijn favoriete series, klikte er iets.
Mijn streven naar het perfecte show, don’t tell boek verbood mijn main character min of meer om gedachtes te hebben, een mening, innerlijk conflict. Bang dat het niet goed of veel te veel zou zijn in de ogen van al die professionele auteurs en ervaringsdeskundigen die over mijn schouder leken mee te kijken verloor ik mijn eigen stem. Dit is mijn verhaal en het miste wat ik juist wil lezen.
Het werd me nog duidelijker toen ik mijn draft opende en verder ging met schrijven vanuit mijn hart. Niet dat ik dat daarvoor niet deed, maar nu vloeide het uit mijn vingers. Wat ze denkt, wat ze voelt, hoe zij de wereld om haar heen ziet en ervaart; ik gooit het er allemaal uit! Ja ja, uiteraard wel binnen de grenzen van het machtige show, don’t tell 😉 Het klinkt misschien vreemd dat ik het pas zo laat in het proces ervaar, maar beter laat dan nooit. Ik ben er blij om. Opgelucht zelfs. Ik voel minder druk, bevrijd van de regel die ik mezelf had opgelegd. Het geeft me vertrouwen dat de dag zal komen dat ik mijn verhaal zal lezen en voelen: zo is het goed, nu is het af.
